Allemaal achterelkaar gingen ze door de groeve, waar het stof flink omhoog waaide. We
rijden terug naar boven en vroeg of ik mocht rijden.
Frank stapte niet al te blij achterop. Hij zei nog dat de quad maar twee versnellingen had. Ja,
ja, ja, ik wist heus wel dat het er vijf waren, en moest in mijn eigen lachen. Volgens mij was
hij bang dat ik te hard zou gaan. “Fasten Your Seatbelts”
Opeens riep Frank LET OP, tjonge jonge ( letterlijk vertaald) ik schijt in mijn broek, ik schoot
in een lach en kwam niet meer bij. Opeens moesten we een steile berg omlaag met vele, vele
keien. Door de tranen in mijn ogen van het lachen, zag ik niets meer en heb alleen maar gas

gegeven en alle keien die er lagen zijn we over heen gereden. Ik had geen controle meer.En zal dit nooit meer vergeten. Eenmaal beneden vroeg Frank aan Wilco of hij bij hem achterop mocht. Heb ik hem dan zo laten beven achterop? Ja dus!

Het laatste stuk heb ik alleen gereden en had er spijt van dat ik er ook niet eentje had gehuurd.

Na 5 uur door de jungle te hebben gescheurd, kwamen we bij het startpunt aan. Het zwarte stof zat overal.

 
De terugreis met het busje ging stukken beter doordat hij een andere route had genomen.
Terug bij ons huisje namen we nog een duik in het zwembad, waar je dus eens geen kippenvel van krijgt.
Omkleden en op naar Kutah met Peter en Ratna. Hier kwamen we terecht in een hele lange smalle straat, waar de stenen van de stoep schots en scheef lagen. Als je hier toch dronken bent maak je zeker een smak. We streken neer in een eettent waar een jongen op zijn gitaar speelde.
Daarna de straat nog eens afgelopen, waarna Peter zei, dat we naar een karaokebar zouden gaan. Eerst dachten we dat hij een grapje maakte want het was al 23.30 uur, de vermoeidheid had toegeslagen.
Toch gingen we mee. We lopen binnen langs een kleine bar. In de zaak stonden 5 grote zitbanken, en aan de muur hing een groot videoscherm. Het was er pikkedonker, en er waren vooral jonge jongens te zien. Deze stonden voor het scherm hun karaoke te zingen. Het was hartstikke vals wat er uit hun mond kwam, en moesten stiekem lachen. We kregen een boekje met muziekteksten in de handen en moesten ook een liedje uitzoeken.
Now way Jose……..maar Peter en Wilco hadden hun keuze al gemaakt.
De jongens naast ons stonden op en gingen met hun tienen voor het scherm staan dansen. Ik zal je dit zeggen, als er palen hadden gestaan, zouden ze er een flinke schow paaldansen kunnen geven. Er stond een jongen bij die de aandacht van Frank begon te zoeken op een wel heel verleidelijke manier. Ik zou het hem niet na kunnen doen. Hij kwam van het podium af en vroeg of Frank mee wilde dansen. Frank bleef zeer beleeft en sloeg dit netjes af.
Wilco zijn liedje begon en kreeg een microfoon onder zijn neus geduwd. Hij zong de sterren van de hemel, en na afloop kreeg hij een staande ovatie. Hij had gelukkig wel een mooie stem.
Frank was erg intrek bij de jongens, want weer kwam er eentje op hem af.
Hij vroeg waar hij vandaan kwam en naar zijn naam. Bijna zat hij bij Frank op schoot, maar durfde dit net niet, en gaf daarom maar een hand, waarna hij weer de vloer op ging.
Zwetend vroeg Frank of we konden gaan, hij en ik hadden genoeg gezien. Peter en Ratna zongen nog een liefdesliedje waar wij al gapend naar luisterden. Na dit slaapliedje vertrokken we eindelijk richting huis. Al geeuwend en puffend ging om 03.00 uur het licht uit daar waar we zo naar verlangden.
Deze dag was super.      Welteruzzzzzzzzzzzz
<<    >>