Hij knikte ja, maar aan zijn samen geperste wenkbrauwen, zag je dat hij dit ook niet wist. Wilco wees hem de weg.  We rijden de berg af  in een slakkentempo. Op de motor was dit veel leuker.

We stappen uit en gaan weer met het veerpondje naar de overkant. We zitten vlak aan het water en achter ons zit een koppel met hun kinderen ook te eten. Even later komen we in contact met hen. (jammer genoeg, ik vond het een raar mannetje.)Het blijkt een Zwitser te zijn die hier al 26 jaar woont. Zij hadden een eigen bedrijf in hout.

Wat later vroeg ik aan de heren of we terug konden gaan, en Wilco vroeg aan de serveerster een nummer om een taxi te bellen. Zij begon heel hard te lachen, en we voelde nattigheid. Ze vroeg of we dan 2 uur wilden wachten (als jullie geluk hebben!) Nou, mooi dan hoe komen we hier dan weg? Waarop die Zwitser zei, ik weet het goed gemaakt. Ik woon hier 4 km. verder naar boven, kom mee voor een snaps, dan bellen we thuis een taxi.

O, jee Frank en Wilco zeiden ook nog ja. Ik zakte bijna door  de grond. Maar begreep dat we geen andere keuze hadden. Zijn vrouw bracht de kinderen naar boven, en pikte ons op. Bij het instappen keek die vent waar ik ging zitten, en zou hoe dan ook naast me komen zitten. Bij mezelf dacht ik, wat een sukkel, durf me maar eens aan te raken SNAPSCHEN…..

Boven aangekomen, zien we een groot houten huis met een opslagplaats voor boomstammen. Hier is het. De 3 dochters en een vriendje verdwijnen door de achterdeur, nadat ze ons van drinken hadden voorzien. Zijn vrouw en kinderen werden flink onder de duim gehouden.

En echt vriendelijk deed hij niet naar hen. Hij maakt nog een fles wijn open, en ik vroeg of er een taxi gebeld kon worden.

Het zou een uur gaan duren zeiden ze aan de andere kant, en Frank en Wilco vonden het wel gezellig. 1 uur was er verstreken en vroeg of ze nog eens wilde bellen, De centrale zei dat er nog geen taxi in de beurt was en dat ze geduld moest hebben. Ze belde een ander taxibedrijf op, en toen ze het adres doorgaf hingen ze aan de andere kant de haak erop.

De Zwitser Ernst haalde nog wat snaps erbij en liet ons zijn tuin zien. Hierin stond een huisje dat van binnen was opgemetseld uit bier en snaps flessen. Nu wist ik zeker waar die rode neus vandaan kwam. Echt iets voor hem. Toch moet ik toegeven dat het er leuk uitzag.

Na een half uur weer binnen aan de tafel te hebben gezeten vroeg Frank of ik mee naar buiten ging om een sigaret te roken. We lopen naar buiten en zien een taxi het erf oprijden. God zij dank, und auf  Wiedersnitzel

Maar toch bedankt. In de taxi deed ik mijn verhaal aan de mannen en moesten er alledrie flink om lachen….

Aankomst thuis 00.45 uur.                     Gute nacht.

Date   : 5-11-2000

Doel   : naar Sydney

Gisteren hebben we nog een tijdschema gevraagd van de trein naar Sydney. Graag wilde we die van 08.45 uur nemen. Maar helaas je raad het al!

We nemen hem 1 uur later, en moeten nog een stuk langs de snelweg lopen voor we bij het station zijn.

Het kaartje kost 4.60 dollar pp en stappen in. Onderweg werd er afgeroepen dat we het volgende station uit moesten omdat ze aan de rails waren aan het werken. De treinbus zou ons dan tot in hartje Sydney brengen.

Na 45 min. stappen we met vele Aziaten uit de bus. Wat een stad zeg!

Sydney is de oudste, rijkste en grootste stad van Australië en is 7 keer zo groot als Parijs.

Met de  beroemde Harbor Bridge en het Opera House heeft deze stad ook de mooiste haven ter wereld, en heeft 3,8 miljoen inwoners.

We lopen door een grote winkelstraat en zien de hoge A.M.P. tower. Deze is 304 meter hoog en telt twee draaiende restaurants. Frank en Wilco gaan er naar toe maar zelf durf ik er niet in. NO, WAY….